به نام خدا
آیه 40 سوره یوسف
مَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِهِ إِلاَّ أَسْمَاء سَمَّیْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَآؤُکُم مَّا أَنزَلَ اللّهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلّهِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِیَّاهُ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَـکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَعْلَمُونَ (40)
آنچه غیر از خدا می پرستید چیزی نیست جز اسمهایی که شما وپدرانتان قرار داده اید وخداوند هیچ نشان سلطنتی برایشان نازل نکرده است ،تنها حکم مخصوص خدا است که امر نموده جز او را نپرستید این ائین پایدار است ولیکن اکثر انسانها نمی دانند .
اسما = اسم ها ،این کلمه در جاهای مختلف قرآن به کار رفته است ولی در یک بررسی کوتاه وساده تفاوت عظیم ان مشخص می شود .اگر به آیه31سوره بقره نگاهی بیاندازیم
وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلاَئِکَةِ فَقَالَ أَنبِئُونِی بِأَسْمَاء هَـؤُلاء إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ (31)
متوجه می شویم معنی اسما با انچه در ایه 40 سوره یوسف امده بسیار متفاوت است در سوره بقره ،اسما محک اشرف مخلوقات بودن انسان است نامها یی(علم ،صفات و...) است که تنها حضرت ادم پس از اموزش فراگرفت وتوانایی پاسخ گویی داشت ، در اینکه این اسما چیست نظرات متفاوت است اما یک مطلب آشکار وجود دارد که اسما در این آیه بسیار والا ومقدس است . علمی که توسط خدا (والاترین ) به حضرت آدم (پیامبر ) رسیده .
حال نگاهی دوباره به سوره یوسف می اندازیم .اسما در این سوره کلماتی غیر واقعی ، فاقد ارزش است که توسط انسان ( انسان مشرک) بر موجودات فاقد توانایی (بت ها ) نهاده شده برای ستیز با یگانه پرستی خدای یکتا .
نتیجه : یک واژه وکلمه به خودی خود فاقد ارزش است ، ارزش یک کلمه به گوینده ومخاطب وابسته است ، اسمایی که از جانب خداوند رحمان بر ادم ابوالبشر نازل شد دارای چنان عظمت والایی است که علت خلقت نام گرفت ولی هنگامی که اسمایی توسط مشرکان بر روی بتان بی ارزش نهاده شد ارج خود را از دست داد .نا م ها ، صفات ، علوم (یا هر تعریفی دیگر که برای اسما قائل شویم ) تنها زمانی ارزشمند است که الهی باشد و ره به عرش پروردگار داشته باشد در غیر این صورت فاقد ارزش است .امیرالمونین آنگاه که از جانب خدا بر زیبایی نام علی (ع) اضافه شد اسما برگزیده شد که فقط زیبنده نام او ماند وآنگاه که بر وجود ناپاک امویان وعباسیان نشست جز ضرر وزیانشان نیافزود که آن اسما الهی بود وره به عرش داشت واین اسما زمینی وره به فرش.....
الحکم الا لله : این ایه وتنها همین قسمت کوتاه این آیه مسیر زندگی هر انسان جویا ی الگوی عملی دین را مشخص می کند وحجت را بر تمامی انسانها تمام می سازد.حکم مخصوص خدا است و در ادامه به هیچ استثنایی اشاره نشده ، هیچ کس صاحب این حکم نیست ، امر ، دستور ...متعلق به ذات پاک خداوند است ، حد مشخص شد، پس امر انسان کجای هستی قرار دارد ؟ بی شک در دنیا سلسله مراتبی وجود دارد ، امام وامت ، والی و رعیت ، والدین وفرزندان ، معلم ومتربی ، رئیس وکارمند ....حکم انسان بر انسان چیست ؟معصوم در حکمیت خویش چنان فرمان پذیر ذات احدیت است که هیچ نمی کند وهیچ نمی گوید جز آنچه خواست خدااست پس حکم امام ومعصوم همان حکم خدا است .اما در بقیه موارد این ایه بهترین حد را مشخص می کند هیچ حکمی نباید از دایره خواست خداوند فراتر رود یعنی هر امر ، خواست ، دستور ،قضاوت و... باید بر خواست خداوند منطبق باشد ، هیچ ولی وسرپرستی اجازه ندارد خواست خود را بر خواست وفرمان خدا ارجح بداند واز زیر دست خود بخواهد ، پس در هر سخن (حتی سخن ) با زیر دست خود باید ابتدا بیاندیشیم آیا این خواست وکلام وحکم با خواست خدا منطبق است یا خیر ، در این صورت همه لحظات زندگی پر می شود از یاد خدا و احتیاط بر تخطی از یاد خدا ،با این شرط کجا ظلم وبی عدالتی و عدم رعایت حقوق دیگران پیش خواهد امد که همه ما ولی وسرپرستی هستیم در دنیا حداقل بر وجود خودمان ، گفتار ورفتار ما قبل از تحقق پرسشی می شود که آیا خواست خدا است یا برخلاف خواست خدا ....می شود با شرط این آیه لحظه ایی بی یاد خدا بود ؟
ادامه ایه تائیدی است بر این بیان که وقتی همه لحظه ها خدایی شد کسی پرستیده نمی شود جز خدا واین همان شیوه مناسب است که باقی است وجز این شیوه چیزی نخواهد ماند .تنها خدا وامور خدایی می ماند ولی اکثر مردم نمی دانند ، خداوند می فرمایند اکثر مردم نه تنها اکثر مسلمین ، یعنی میزان نادانان بسی بیشتر از کسانی هست که می دانند .واگر هم بدانند عمل نمی کنند چون دانستن بدون عمل با نادانی فرقی ندارد . به واقع چقدر از ما هنگام حرف یا عمل مصلحت پروردگار را به صلاح خویش ترجیح می دهیم ؟
این آیه الگویی است بر
کشور داری
شهر داری
مدیریت
معلمی
فرزند پروری
روابط اجتماعی
احتیاط بر سلامت جسمی
و .....
